Video wspomnienia z lata

Zalegający śnieg, deszcz i wiatr nie zachęcają do wystawiania nosa z domu jeśli nie jest to konieczne. Jest to czas przeglądania i podsumowywania dokonań minionego roku aby jakoś przetrawić ogrom zdarzeń i zostawić tylko te najbardziej odżywcze i budujące składniki.
W przepastnych czeluściach twardego dysku jeszcze wiele kryje się materiału chcącego ujrzeć światło dzienne opinii publicznej. Powoli wygrzebuję kawałki, które po przetworzeniu nadadzą się do łatwego skonsumowania. Poniżej jeden z takich wspomnieniowych kawałków pochodzący z sierpnia 2011.

Styczniowy aktywny weekend

Sobota.
Po ciężkiej, kilkutygodniowej pracy przy przeciąganiu zwałów chmur nad Wyspą Islandią, Pani Pogoda postanowiła odpocząć nieco w weekend, pozwalając maluczkim pobawić się na zewątrz. Wiatr, nieodzowny towarzysz Pogody zamilkł w zadumie i jakby zaszył się gdzieś pozostawiając po sobie tak rzadki w tej części świata bezruch w powietrzu. Więcej nie trzeba aby zatańczyć w tym powietrzu na paralotni.
Silnik nie odpalił gładko - trzeba było naszarpać się, aż ramię więdło ze zmęczenia. Potem lekki wiaterek z termicznymi podmuchami, gaz do dechy, kilka kroków i już hangary klubowe oddalają się, ludzie, samochody i drzewa zdają się patrzyć w górę z zazdrością... Piękny czas nie trwa długo, zatem po kilkudziesięciu minutach spiral i zabawy w powietrzu końcówki palców zaczynają drętwieć, a całe ciało co jakiś czas przechodzą dreszcze. Jeszcze tylko przelot nad budynkami Grafavogur i tuż tuż nad małą rzeczką. Czas lądować.
Paweł uczy się dopiero latać na napędzie, zatem pożyczam mu swój sprzęt bo warunki są naprawdę sprzyjające. Trochę kręcimy się w poszukiwaniu doskonałego kierunku startu, ale już po kilku minutach Paweł jest w powietrzu. Niestety po kolejnych kilku minutach ze zdumieniem odbieram od niego telefon - miał wypadek w powietrzu, wylądował cały i zdrowy jednak śmigło i kask roztrzaskane (kabel od zestawu komunikacyjnego wkręcił się w śmigło, wciągając w nie cały kask). Zdarza się. Na szczęście Paweł jest wypłacalny ;)
Dla podreperowania paralotniowego ducha wchodzimy na lokalną górkę "zlotową" - Ulfarsfell, skąd zaraz po zachodzie słońca startujemy w powietrzu stabilnym, spokojnym, jakby ukołysanym do snu.

Niedziela.
Arnar i Birgir z ekipy ratowniczej HSSR postanowili wziąć mnie ze sobą na wspinaczkowe wejście zimowe na jeden z najbardziej wyeksponowanych szczytów w okolicy - Kistufell w masywie Esji. Wyruszamy rano aby zacząć podchodzić o wschodzie słóńca. U podnóża góry spokojnie i pięknie - różowa jutrzenka i szczyty oblewane powoli wschodzącym, złocistym blaskiem. Dzielimy się sprzętem, uruchamiamy beepery lawinowe i w drogę. W miarę posuwania się ku górze północny wiatr wzmaga się, pojawiają się również płatki śniegu. W pewnym momencie musimy już założyć raki, odpiąć czekany i przejść do górskiej ofensywy - po to tu w końcu przybyliśmy. Wspinamy się przez skalne progi pokryte lodem, zmarzniętym śniegiem lub po prostu mchem. Wspinaczkowe czekany wbijają się pewnie w prawie każde podłoże, raki wgryzają się w lodowe stopnie. Na niektórych odcinkach musimy asekurować się liną - są miejsca wyeksponowane, a śneig pod butami nie zawsze jest pewny. Ostatni próg skalny i już jesteśmy na grani szczytowej - zdejmujemy raki, robimy zdjęcia, gratulujemy sobie pięknej drogi. Z powrotem trzeba przejść kawałek do miejsca, w którym możliwe będzie zejście z góry. Wybieramy strome pole śnieżne jako świetne miejsce do potrenowania zjadów - łączymy dwie 60-cio metrowe liny, zakładamy stanowisko z repika na skale i dół. Dwa zjazdy wstarczają aby znaleźć się w miejscu na tyle bezpiecznym aby spokojnie schodzić dalej. Przez cały czas ostry wiatr nie dawał nam chwili odpoczynku i teraz czujemy jak żołądek przemawia nam do rozumu - za następną skałą posilamy się, wszystko smakuje najlepiej.

Zimowe pływanie w oceanie

Wczorajsze wszystkie znaki na niebie dały sygnał, że to najlepszy dzień na rozpoczęcie kolejnego cyklu zimowego hartowania się. Pomimo dużego wiatru, który sygnalizował nadciągający sztorm ruszyliśmy pełni zapału i energii na spotkanie z lodowatym oceanem. Spotkaliśmy się z przyjaciółmi na plaży Nautholsvik. Jest to plaża geotermalna znajdująca się ok. 2 km. od naszego mieszkanie. W poniedziałki i środy uruchamiany jest tam mały ciepły basen, który przygotowuje wszystkich morsów na spotkanie z przeznaczeniem. Wcześniej zaopatrzyłam się w specjalne skarpety neoprenowe, które zabezpieczają przez utratą ciepła. Po krótkiej rozgrzewce ostatecznie z pośród znajomych tylko ja i Tomek odważyliśmy się wjeść do wody. W ciągu zaledwie kilku sekund poczułam jakby tysiące igieł wbiło się w moje ciało. Kiedy woda sięgnęła szyi wyobrażałam sobie jakby ktoś próbował ją ściąć na stosie. Przepłynęłam kilka metrów próbując w tym samym czasie nie zapomnieć o oddychaniu. Serce waliło jak młot, a w głowie panował szum. Po wyjściu z wody sztormowy wiatr był dla mnie jak ciepła letnia bryza. Najgorszym okazało się jednak wchodzenie z powrotem do gorącego basenu. Różnica temperatur była tak duża, że ból przeszywał całe ciało. Po chwili jednak wszystko się ustabilizowało i wróciłam cała i zdrowa do przyjemnego relaksowania się. W tym czasie w basenie podawano sobie tace z tradycyjnym islandzkim jedzeniem þorramatur i śpiewano islandzkie piosenki. Po takich przeżyciach już nie mogę się doczekać kolejnego morsowania!

Poniżej jest filmik, zrobiony przez Tomka, sprzed trzech lat gdzie rozpoczynamy naszą przygodę z zimowym pływaniem.

Biegówki

W sobotę była tak piękna pogoda, że pozostawanie w domu było grzechem. Słońce wraz z całą swoją energią wpadło przez okno do naszego mieszkania i od razu porwało Nas do działania. Było kilka opcji zimowej aktywności. Każdy z Nas wybrał swój własny sposób na spędzenie dnia. Tomek ruszył w pogoni za dobrą termiką i wybrał latanie, a ja bardziej popularny sport zimowy czyli jazdę na nartach. Tym razem zdecydowałam się ruszyć ku słońcu na nartach biegowych! Pojechałam wraz Olą i Darkiem na popularny stok narciarki Bláfjöll. Tam stojąc w gigantycznej kolejce wypożyczyłam w końcu narty biegowe i ruszyłam na specjalnie przygotowany szlak. Udało nam się przebyć 10 km, podziwiając po drodze piękne widoki i spotykając ludzi takich jak my pędzących ku przygodzie. W połowie górskiej trasy miałam przyjemność zobaczyć bezkresny ocean. Ciekawe było to uczucie podziwiać góry i ocean w tym samym czasie. W Polsce niestety nie możliwe do zrealizowania. Przypomniał mi się wówczas wyjazd na Krym gdzie chodząc po górach mogłam spoglądać na Morze Czarne. Zimne powietrze jednak szybko wyrwało mnie z tych wspomnień. Pomachałam na pożegnanie szczęśliwcowi ciągniętemu przez dwa haskie i ruszyłam z Olą pędem do chatki gdzie Darek już czekał na Nas z ciepłą herbatą.

Kopiec kreta

Stało się! Upiekłam ciasto! Wyszło fantastyczne. Pięknie wyrosło i cudownie pachnie. Rzadko takie zapachy unoszą się w naszym domu. Do pieczenia ciężko mnie przekonać ale jak widać nie jest to niemożliwe. W tym przypadku mobilizacją stała się dla mnie jutrzejsza wizyta gości. Z drugiej strony przyznam się, że również miałam ochotę zjeść coś słodkiego.

Najczęściej ciasta jemy w naszej ulubionej kawiarni C is for cookie, prowadzonej przez naszych przyjaciół Agnieszkę i Stana. Agnieszki wypieki nie mają sobie równych. Ciasto marchewkowe i sernik robią furorę. A ostatnio pojawiły się też pierniki w kształcie muminków. Już dwa razy spotkałam tam nawet słynną Bjork zajadającą się domowymi pysznościami. Ciężko dorównać później takim specjałom we własnej kuchni :)

Ufam jednak, że na specjalne okazje uwierzę w swoje umiejętności i stworzę coś samemu :)

A teraz czas rozpocząć słodką ucztę!

Wideo wspomnienia z Islandii

Zebrawszy się w sobie i zebrawszy nagromadzony w latach 2010-2011 materiał wideo postanowiłem zaprezentowć światu kompilację tegoż. Edycja przypominała układanie całości z niepowiązanych ze sobą ścinków - ulotnych momentów. Mam nadzieję, że efekt końcowy umili oko. Spora w tym zasługa pięknej muzyki instrumentalnej ("True love waits" Radiohead w wykonane Richy Moore).

Wystawa fotograficzna

Dzisiaj miałam okazję zobaczyć rezultat pracy fotograficznej Tomka na wernisażu wystawy Polskiego Towarzystwa Fotograficznego na Islandii. Tematem zdjęć było "lato".

Prace zostały wystawione w malowniczo położonej kafejce w Mosfellsbaer, która znajdowała się jakieś 15 minut drogi od Reykjaviku.

Jak tylko zobaczyłam to miejsce to poczułam się tam jak w Polskich górach. Było słychać szum płynącej rzeki, a zaraz niedaleko zabudowań znajdował się piękny wodospad. Budynki natomiast przypominały mi mój Śląsk. Zabudowa industrialna, szara. Oczami wyobraźni widziałam Bytom ;) Na szczęście żadnych hałd. Chociaż przyznam, że wiele gór na Islandii przypomina mi śląskie hałdy (niskie, czarne i bez roślinności).

W kefejce spotkaliśmy wielu znajomych, z którymi nie widziałam się już długi czas. Były rozmowy i bardzo wesoła atmosfera. Każdy mógł obejrzeć zdjęcia i wyrazić swoje opinie.

Tomka zdjęcia dotyczyły letniego praralotniarstwa. Inne przedstawiały obrazy głównie z podróży po Islandii, a jedna nawet z Tajlandii. Naprawdę miło spędziliśmy czas. Tylko tak dalej! :)

Iglo zachodu

Tuż za naszym oknem w ogrodzie pojawiło się iglo.
Dzięki niemu nasz nowy Couchsurfer ze Stanów Zjednoczonych znalazł schronienie czekając na nasz wieczorny powrót do domu. Odezwał się do nas w momencie kiedy byliśmy na nartach. Chwilę czasu zajęło nam dotarcie do domu ze stoku.
Marzył pewnie w tym zimowym czasie o rozgrzewającej herbacie. Nadzieje na gorący napar zapewne wzrosły gdy rozpoczął przyjemną konwersacje z naszą miłą sąsiadką. Rozmawiali o idei couchsurfingu, podróży. Jakież było jego dziwienie kiedy zaproponowała mu przeczekanie tego chłodnego wieczoru w... iglo.
Nasz gość postanowił odwiedzić Islandię wracając z półrocznego pobytu w Rosji gdzie pracował jako nauczyciel języka angielskiego. Przyznał, że ludzie Europy wschodniej są bardzo gościnni. Być może nie uśmiechają się na ulicy i nie mówią do każdego “hi” ale za to drzwi do ich domów stoją otworem. Przyjaźnie są prawdziwe i na lata.
Pewnie po historii z naszą sąsiadką zrozumiał, że powoli wraca świata zachodu.

Noworoczny spacer.

Po szaleństwach rytuałów przejścia ze starego do nowego, oczyszczający kontakt z żywiołami jest naturalnym pragnieniem ciała i duszy. Aby pragnieniu temu zrobić zadość udaliśmy się w kierunku latarni w Seltjarnarnes. Okolice te, mimo, iż technicznie znajdują się w mieście, dają uczucie przebywania sam na sam z matką naturą - to tu o falochrony rozbijają się fale, a długa plaża usłana jest wszelkiej maści morskimi wyrzutkami. Tu też w jednym z głazów falochronu, islandzka artystka Ólöf Nordal wydrążyła dziurę, do której podprowadziła gorącą wodę. Dzieło nazywa się Kvika i służy jako źródło wytchnienia dla zmęczonych długim spacerem stóp, które można weń moczyć. Dziura w kamieniu jest jednak na tyle duża, iż osoba postury Izabeli spokojnie wciśnie się tam cała.
Dotyk ciepłej wody i zimnego wiatru napełnił ten dzień nadzieją - to będzie dobry rok.

Zakładamy bloga!

Oto powstał nowy blog. Narodził się na fali noworocznych postanowień i przedsiębrań. Blogiem tym jako paletą malarską, deską kreślarską i orężem w e-świecie będą się posługiwali Tomasz i Izabela - matkowskimi zwani.
Razem o swoich życiach będziemy tu pisać i swoje życia będziemy tu przedstawiać. W tym dalekim dziele, które rozciągnąć się może po horyzont naszych dni najlepiej opierać się o czyjeś ramię. Jak najdłużej i jak najlepiej.